Kot w worku: maj 2013 (+ minirecenzja "Drugiego oblicza")

Majowy kot w worku to właściwie tylko kociak. Ogłoszeń mam niewiele, ale za to dorzucam bonus – kilka słów o Drugim obliczu. To był miesiąc rozczarowujący, żadna z wyczekiwanych premier nie zapewniła mi filmowego błogostanu! Jak zwykle znajdziecie tu też suplement muzyczny, poświęcony głównie płycie Zooey Deschanel.

Raport

W maju produkowałam się sporo, jednak tylko na tym blogu. Poza nim w sieci zaistniałam przy okazji recenzji nowego filmu Pedra Almodóvara:

„Przelotni kochankowie”, czyli niskie loty Almodóvara

Najwięcej filmowych emocji dostarczyła mi natomiast konferencja z aktorami Gry o tron. O tym, jak to jest poznać prawdziwego rycerza, przeczytacie tutaj:

Rycerz w moim mieście. O konferencji prasowej "Gry o tron"

Dopadły mnie już zaliczenia na uczelni, dlatego moja blogowa aktywność znacznie się w czerwcu zmniejszy. Nie zawieszam całkiem działalności, bo na półce czeka pierwszy sezon Homeland. Wiąże się z tym ogłoszenie: tak jak prawie cała Organizacja Blogów Filmowych podjęłam współpracę ze sklepem FilmFreak. Serial oglądałam rok temu i ponieważ jest bardzo dobry, chętnie przystałam na propozycję sklepu, aby skroić jego recenzję. Nie to, że jestem na czyichś usługach i stąd mój entuzjazm – Homeland naprawdę zasłużyło na deszcz nagród. Wkrótce dowiecie się, dlaczego. ;)

Drugie oblicze – tragedia bez katharsis

Drugie oblicze było jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier i to aż z dwóch powodów: raz, że wyreżyserował go Derek Cianfrance, autor Blue Valentine (jeden z lepszych obrazów ostatnich lat!), dwa, że Ryan Gosling (tego już chyba tłumaczyć nie muszę). Ponieważ nie raz zahaczałam na blogu o ten film, to uznałam, że dobrze będzie też odpowiedzieć tu na pytanie, czy reżyserowi znowu udało się otrzeć o doskonałość. Nie udało.

Film Cianfrance'a nie zawiódł mnie tak, jak Przelotni kochankowie i Wielki Gatsby, jednak nie spełnił moich marzeń o produkcji roku: ot, średniak, gdzie mu tam do Blue Valentine. Siłą poprzednika była jego skromność i nieobciążona patosem, dogłębna analiza relacji międzyludzkich, tymczasem Drugie oblicze razi oczywistością i nadęciem. Całe szczęście nie przez całe 2 godziny i 20 minut trwania – przez pierwszą godzinę czułam się ukontentowana, że reżyser nie stracił formy. Epizod "goslingowy" miał w sobie tę nostalgię, którą tak ceniłam w Blue Valentine. Jak oceniać mężczyznę, który napada na banki po to, aby zapewnić dostatni byt synowi? Media zawsze spłaszczają ludzkie dramaty, co dosadnie nam tu wyłożono. Cianfrance nie próbuje jednak przekonać widza, że jakiekolwiek zbrodnie można usprawiedliwiać. Bo kim jest Luke? Czemu wparował w życie Rominy, matki jego dziecka, skoro nikt go nie potrzebował? Kiedy nie ma się w życiu celu, łatwo uczepić się byle jakiego. Bohater kradnie pieniądze, ale robi to przede wszystkim dla siebie, z głodu adrenaliny (wcześniej był motocyklowym kaskaderem). W postaci tej mieszają się tęsknota za stabilizacją, ciepło, niekontrolowana agresja i szaleństwo, a otrzymana w ten sposób niejednoznaczność sprawia, że Luke to najmocniejszy punkt filmu.

Reżyser wymyślił sobie, że zbuduje Drugie oblicze z trzech powiązanych części. Poszedł w swojej koncepcji o krok za daleko, bo o ile "solówka" Bradleya Coopera może się jeszcze podobać, to ustęp o synach Luke'a i Avery'ego służy tylko udowodnieniu prawdziwości wyświechtanego powiedzonka, że "jaki ojciec, taki syn". Cianfrance sprzed trzech lat zrobiłby to subtelnie, ten obecny jest dosłowny i banalny (finał filmu jest nie do przyjęcia). Włączenie w tę historię kolejnego pokolenia ma nadać historii powagi i uniwersalizmu, utworzyć z niej coś na kształt greckiej tragedii, tyle że po seansie nie udzieliło mi się katharsis, a poirytowanie rozmiarem patosu, jaki wypływał z ekranu.

Rzadko się zdarza, by polskie tłumaczenie tytułu filmu oddawało jego treść lepiej niż nazwa oryginalna (The Place Beyond the Pines, "miejsce za sosnami"). Drugie oblicze to właśnie film o dwóch stronach medalu, o jasnej i ciemnej stronie człowieka. Ponadto postaci Luke'a i Avery'ego (a później także Jasona i AJ) można rozpatrywać jako ego i alterego tej samej osoby. To mężczyźni w podobnym wieku, żyjący w tym samym kraju, jednak z góry skazani na porażkę/sukces. Powód jest prosty – całe nasze istnienie zdeterminowane jest przez zestaw genów i zaplecze finansowe, jakie przekazali nam rodzice. Cianfrance jest tego pewny tak bardzo, że radykalne postępowanie Jasona tłumaczy tylko i wyłącznie jego pójściem w ślady przodka. Nieważne, że chłopak ma kochającego ojczyma, nieważne, że nie pamięta biologicznego ojca. Rządzą nim geny, to wszystko. Można się z taką teorią zgadzać, można się z nią kłócić, jednak jest wyłożona zbyt dosadnie, aby wstrząsnęła widzem. Drugie oblicze bez trzeciego aktu, który dopowiada zbyt wiele, byłoby filmem o wiele bardziej udanym.

Suplement muzyczny

Zooey Deschanel śpiewa. Odkrycie to zajęło mi "tylko" siedem lat, bo tak długą historię ma She & Him, czyli band, który artystka tworzy wraz z gitarzystą Matthew Wardem. Żyłabym w nieświadomości dalej, gdyby nie to, że 7 maja ukazał się ich czwarty (!) krążek, Volume Three. Na swoje usprawiedliwienie mam tyle, że poza występem w świetnym 500 dni miłości Zooey niczym mnie do tej pory nie zainteresowała. Niby miałam ochotę na Jess i chłopaków, ale po naczytaniu się komentarzy typu "żenua dla hipsteriady", dość szybko mi ona przechodziła. Skończyło się na tym, że o aktorce słyszałam ostatnio tylko w kontekście jej "alternatywnego" wizerunku (w cudzysłowie, ponieważ teraz to właśnie tak zwana alternatywność jest na największym topie, przez co przestaje nią być), po którym pojechały nawet Max i Caroline w Dwóch spłukanych dziewczynach (Look à la Zooey Deschanel – najtańszy sposób, żeby zaliczyć). Jako że recenzenci Pitchofrka przychylnie oceniali nowe wydawnictwo She & Him, a single przypadły mi do gustu, postanowiłam zapoznać się z całością.

Zaskakująco przyjemny jest ten krążek. Ten wdzięczny retro pop idealnie wpisuje się w markę "niedzisiejszej" Zooey. Słyszę tu Patsy Cline, słyszę Elvisa, słyszę The Ronettes. Jest dobrze, ale co innego mnie tu zadziwia najbardziej. Staram się być bardziej "twarda niż miętka", wybijać sobie z głowy romantyczne wyobrażenia o miłości, nie wzdychać i nie popłakiwać w poduszkę. Przy Volume Three nagle tracę nad tym kontrolę. Słucham piosenek o tym, jak kobieta pragnie męskiej uwagi i czuję się młodą dziewczyną tak mocno jak nigdy wcześniej. Jakkolwiek dziwnie to zdanie nie brzmi, wiedzcie, że pop Zooey do pop dziewczyński. Nostalgiczny, wzbudzający niebezpieczne ciągoty, ale niezwykle wdzięczny.

W dodatku materiał jest na tyle przebojowy i równy, że trudno wybrać najlepsze kawałki. Moje zainteresowanie zaczęło się do I Could've Been Your Girl, które niedawno zostało opatrzone teledyskiem. To taka mini instrukcja pod tytułem "retro chick stajl – i ty możesz zostać hipsterą", mimo tego trudno odmówić Deschanel uroku. Dlaczego to jest tak mało popularne?        

Poza Zooey w maju nie mogłam się uwolnić także od:

nowego singla Daft Punk;

Sweater Weather zespołu The Neighbourhood (ten tekst!);

Heartbreaks and Setbacks od gostka o ksywce Thundercat;

powrotów div R&B, Kelly Rowland i Mariah Carey (gdy odkryłam, że Mariah ma już 43 lata, poczułam się staro).