Serialowe powroty: "Supernatural", "Pamiętniki wampirów", "The Walking Dead", "American Horror Story: Coven"

Minął październik – studenci wrócili na uczelnie, a serialopożeracze przed monitory. W tym roku mój apetyt jest dość słaby i spośród jesiennych premier na bieżąco śledzę zaledwie cztery tytuły: dziewiąty sezon Supernatural (oby ostatni), piąty Pamiętników wampirów, czwarty The Walking Dead oraz trzeci American Horror Story. Zapisałam te tytuły bez namysłu co do kolejności, ale po chwili zastanowienia stwierdzam, że przypadkowo wyszedł mi ciąg od najbardziej wymęczonego po najświeższy, dający największe nadzieje na naprawdę dobry sezon. W post scriptum znajdziecie też krótki komentarz do najgorszej serialowej chałtury, z jaką dane mi było obcować – Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D.

Spoilery!

I’m no angel

Supernatural zaczęłam oglądać podczas emisji szóstego sezonu. Wtedy to serial ten zapewnił mi wiele niedospanych nocy i niemal deliryczne stany między jednym a drugim kilkuodcinkowym maratonem, jakie urządzaliśmy sobie z bratem. Mniej więcej w tym czasie zaczął się też haniebnie psuć, przez co już któryś raz z rzędu narzekam na blogu, że oglądam go jeszcze tylko z sentymentu. Pierwsze cztery epizody dziewiątej serii niczego zasadniczo nie zmieniają, aczkolwiek trafił się jeden tak dobry, że już zapomniałam, że Erica Kripke na coś takiego stać. Na myśli mam trzeci, I’m No Angel. Gdy tylko w serialu pojawiła się postać Castiela, szybko zmieniłam „team Dean” na „team Cas” i tego się ciągle trzymam: uczłowieczony anioł, który zupełnie nie rozumie norm panujących na ziemi, to źródło rozbrajającego humoru. Dlatego też przy wymienionym odcinku, poświęconym miłosnym rozterkom bohatera, uśmiałam jak za starych, dobrych czasów. To by jednak było na tyle. Katalog ponadnaturalnych stworzeń dawno został przerobiony od A do Z i wrogowie Winchesterów są już nudni (chociaż pomysł z Wiedźmą z Oz był niezły), a ilość sytuacji, w których bracia zostali ściągnięci z nieba/piekła/czyśćca sprawia, że trudno się czymkolwiek przejąć czy wzruszyć. Dean może przez kilkanaście odcinków drżeć o zdrowie Sama i cudować, żeby go utrzymać przy życiu, ale ja i tak wiem, że to jest jeden wielki bullshit, bo zmartwychwstania to w Supernatural norma.

A little party never killed nobody (?)

Zdarza się czasami, że seriale, po których niczego dobrego się już nie spodziewamy, dostają nagle speeda i wznoszą się na telewizyjny Olimp. Tak było w przypadku czwartego sezonu Pamiętników Wampirów, który po miałkim początku zaoferował widzowi krwawe, bardzo pocieszne jazdy Eleny. Niestety wyłączyła już bitch mode i wróciła do swojego perfekcyjnego, mdłego wcielenia. Pierwsze cztery odcinki piątej serii to przede wszystkim szereg rozterek, które ogląda się już z trudem: problemy żałosnego trójkąta Elena – Damon – Stefan („nie możemy być szczęśliwą parą, bo wtedy Stefan jest smutny”) oraz Bonnie dorzucająca z zaświatów swoje niepotrzebne trzy gorsze. Odczuwalny jest też brak najciekawszej postaci, jaka ostatnio się przewijała przez serial, czyli Klausa (ten ma swojego spin-offa, The Originals, którego jeszcze nie widziałam). Jedno się natomiast w Pamiętnikach nie zmienia – zasada, zgodnie z którą żadne śmiertelne niebezpieczeństwo nie jest powodem do opuszczenia imprezy. A właściwie balu, bo co druga to nie jest zwykła potańcówka, tylko gala w strojnych sukniach albo najlepiej kostiumach. Cholera, że też w moim liceum przez trzy lata była tylko jedna dyskoteka do 21.00 plus nieudana studniówka! Pech. Skoro już serial powtarza wszystkie możliwe schematy, dobrze by było, by powtórzył też ten z ubiegłego roku, czyli nagły wzlot po słabym początku. Pierwszą część zadania, to jest marny start, ma już za sobą.

Who’s the baddest witch in town?

Po dobrej historii nawiedzonego domu i bardzo dobrej opowieści o szpitalu psychiatrycznym przyszedł czas na sezon poświęcony czarownicom. Formuła niezależnych od siebie serii nie pozwala twórcom popaść w rutynę ani widzom w znużenie. Z American Horror Story mam jednak zawsze ten sam problem: początek jest świetny, opening co raz to lepszy (w Coven wybitny, ciarki gwarantowane!), Jessica Lange za każdym razem bryluje, a coraz bardziej chore pomysły scenarzystów budzą na mojej twarzy głupawy uśmieszek wyrażający szok, niesmak i podziw jednocześnie. Tyle że… Tyle że w pewnym momencie coś się wypala i kończę kolejne serie z uczuciem lekkiego zawodu. Prognoza na Coven wydaje się podobna. Obok wątków genialnych (wszystko, co dotyczy Jessici Lange i Kathy Bates) znajdują się takie, które flirtują z groteską zbyt nachalnie (Evan Peters jako Frankenstein). Co z tego ostatecznie wyniknie? Na pewno serial doskonale zagrany, oryginalny, odważny i bezpruderyjny. Tego jestem pewna, bo to już znaki firmowe American Horror Story. Trzymam tylko kciuki, by wyrównał poziom i utrzymał go do samego końca.

Zombie wciąż na chodzie

The Walking Dead to serial, który jeszcze rok temu był jednym z moich ulubionych, a gdy ktoś mówił mi, że go nie zna, pytałam: „to co ty robisz ze swoim życiem?”. Druga połowa trzeciego sezonu, pełna zapchajdziur i średnio udanych rozwiązań, mocno nadgryzła nieskalaną wcześniej reputację produkcji. Czwarta odsłona budzi moje mieszane odczucia, głównie dlatego, że w pierwszych trzech odcinkach brak wyraźnego punktu zaczepienia. Niby głównym tematem jest panująca epidemia, ale wiadomo, że wkrótce będzie musiała mieć swój kres, bo w innym przypadku za dwa odcinki wymrą wszyscy bohaterowie. Nowe postaci wprowadzono tylko po to, by za chwilę je uśmiercić, a starzy wyjadacze gadają za dużo, część dialogów jest zbędna, służy tylko zapełnieniu czasu antenowego. Niezawodne są tylko zombiaki – świetnie ucharakteryzowane, wciąż wprowadzające tak samo stężone napięcie i atmosferę osaczenia. Siekiera w mózgu i rozsypujące się flaki zawsze cieszą tak samo.

Post scriptum

W tym roku zarażono mnie sympatią do produkcji ze stajni Marvela, a więc sięgnęłam także po Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. Pierwszy odcinek zrobił na mnie fatalne wrażenie. Nieprzychylne opinie znajomych, którzy zaszli dalej, sprawiły, że nie będę łaskawa i nie dam serialowi drugiej szansy. NIC mi się w nim nie podobało, wszystko było płaskie i nijakie. Widocznie twórcy uznali, że samo umiejscowienie akcji w marvelowskim uniwersum wystarczy, aby widownia się posikała z wrażenia, bo w końcu to MARVEL, no i AGENT COULSON, a epizodycznie nawet gra tu ROBIN, wow. A gdzie tu pomysł, gdzie postaci? Ciekawiej zapowiadające się intrygi widziałam w Inspektorze Gadżecie.