Serialowe finały, cz. 1: "Bates Motel" & "Pamiętniki wampirów"

Autorka tego bloga bardzo Was kocha i zamiast przysiąść nad książkami publikuje podsumowanie serialowych finałów. Ponownie napisało się jej trochę za dużo, więc rozbija tekst na dwie części: na pierwszy ogień idą Bates Motel i Pamiętniki wampirów, Girls i Supernatural już się rozgrzewają. Możliwe mini spoilery.

Bates Motel, sezon 1.: Kill for Love

- Zgwałcono mnie, a ja w zemście zabiłam drania! Jak to się wyda, pójdę siedzieć!

- O rety, mamo, to naprawdę smutne. Idę do pracy, cześć.

Niewątpliwym plusem Bates Motel jest scenariusz, który gwarantuje wartką akcję w każdym odcinku. W pewnym momencie jednak niewyobrażalna ilość nieszczęść i dewiacji przypadających na jedną rodzinę sprawia, że widz zaczyna zastanawiać się, jakim cudem bohaterowie jeszcze nie skończyli w kaftanach bezpieczeństwa (chociaż jak wiemy z Psychozy, na wszystko przyjdzie czas). Z zadziwiającą łatwością przechodzą do porządku dziennego nad wydarzeniami, które niejednej osobie zapewniłyby cotygodniowe sesyjki u psychologa. Choroba Normana postępuje, ale dzieje się to jakby niezależnie od tego, co się wokół niego dzieje; Norma zaś pod koniec sezonu traci nad sobą panowanie, by ostatecznie i tak z dziarską miną rozwiązać wszystkie problemy swoje i swojego synka. Świetnie, w trakcie seansu nie grozi nam dzięki temu nuda, ale wiarygodność odchodzi w siną dal.

Drugim plusem, tym razem pozbawionym „ale”, są wyraziści bohaterowie. Przez całą serię zastanawiałam się, kto jest lepszy, Freddie Highmore i jego budzący na przemian współczucie i przerażenie Norman, czy Vera Farmiga jako kochająca, ale ogarnięta rządzą kontroli matka? Nieczęsto w serialach pojawiają się postaci, które budzą tak ambiwalentne odczucia – nawet seryjny morderca Dexter zdaje się być sympatyczniejszy niż Norman, któremu raz kibicujemy, aby później mieć ciarki na widok jego i jego wypchanego psa. Paradoksalnie najnormalniejszą w tej rodzinie jest osoba, która zostaje uznana za czarną owcę, czyli Dylan, drugi syn Normy. Dobrze wypadają także bohaterki drugoplanowe, Emma i Bradley. Pierwsza zachwyca swoją urodą i rozbraja szczerością, druga rośnie na największą manipulantkę serialu (mogłaby napisać poradnik pod tytułem „Jak niepostrzeżenie owinąć ludzi wokół palca”).

O produkcji tej pisałam już w notce Sezon na psychopatę – "Bates Motel" & "Hannibal", w której recenzowałam też dwa pierwsze odcinki nowości od AXN. Wdrażanie się w Hannibala zawiesiłam i jeśli do niego wrócę, to tylko ze względu na Madsa Mikkelsena (to nie jest zły serial, ale wolę poświęcać czas na lepsze, o które nietrudno). Temat sławnego psychopaty dużo lepiej wykorzystała ekipa Bates Motel, a ja nadal podtrzymuję wnioski, które wysnułam kilka tygodni temu – dobrze ukazano toksyczną relację i seksualne napięcie między synem a matką, a całość to umiejętne połączenie dramatu psychologicznego, thrillera i teen dramy. Pod drodze zniknęła jednak początkowa aura tajemnicy, scenarzyści podają rozwiązanie zagadek trochę zbyt szybko. Tempo i mnogość wydarzeń, czyli coś, czego często innym serialom brakuje, tutaj działa aż na niekorzyść. Bardziej niż w burzliwą historię miasteczka wolałabym zagłębiać się w psychikę Normana, co nie przeszkadza mi w gorliwym oczekiwaniu na sezon drugi.

Pamiętniki wampirów, sezon 4.: Bitch Mode Activated

Ten sezon zaczął się bardzo źle. Elena, najdoskonalsza i najnudniejsza bohaterka, którą stworzyła telewizja w ostatnich latach, dzięki ewolucji w wampira stanęła przed szansą porzucenia swego nieciekawego wcielenia. Tymczasem jej największym marzeniem było zażycie lekarstwa, które zamieni ją ponownie w ideał bez charakteru. Przez pierwsze kilka odcinków miałam nieustanne WTF na ustach, a przed monitorem trzymał mnie już nawet nie Damon, a Klaus, bo mój dotychczasowy ulubiony wampir (mój i reszty świata) zbabiał. I nagle zdarzył się cud: Elena wyłączyła swoje człowieczeństwo, stała się niezłą suką, a serial osiągnął szczytową formę.

Nareszcie największy problem bohaterki, tj. wybrać grzeczne czy niegrzeczne ciacho, poszedł w odstawkę. Bez doczepionego u boku Stefana lub/i Damona, Elena (a także sama Nina Dobrev) okazała się największym serialowym zaskoczeniem tego roku – rzadko kiedy ktoś transformuje na oczach widza z gąski bez wyrazu w kawał TAKIEJ zdziry. To był strzał w dziesiątkę, bo wszystkie skazy na krystalicznym do tej pory wizerunku dziewczyny widz przyjmował z coraz większym osłupieniem. Także finał zaserwowano mocny i obiecujący kontynuację godną poprzednika. Już dawno nie bawiłam się na Pamiętnikach wampirów tak dobrze…

…co nie zmienia faktu, że trudno o większe guilty pleasure wśród seriali. Życie mieszkańców Mystic Falls polega na:

1. walce z antagonistami; 

2. chodzeniu na imprezki; 

3. piciu drinków i graniu w billarda w miejscowym barze; 

4. strzelaniu fochów (koniecznie skwitowanych wbiciem kołka w brzuch rozmówcy); 

5. padaniu sobie w ramiona i szeptaniu czułych słówek; 

6. umieraniu i zmartwychwstawaniu.

Nieważne, że zamordowałaś przez przypadek 12 czarownic, bierz się za organizowanie szkolnego balu. Nieważne, że przed chwilą przywróciłaś do życia wszystkie zmarłe nadprzyrodzone istoty, idź na rozdanie świadectw. Nieważne, że twój wróg zabił matkę twojego chłopaka i kilkadziesiąt innych osób, zakochaj się w nim, Klaus jest w końcu całkiem gorący. Jeśli kiedyś będziecie zastanawiać się nad potrzebą wiarygodności psychologicznej w serialach, sięgnijcie po Pamiętniki. Masa bzdurności, a zabawa przednia (a może to właśnie dzięki nim?).